Nadzieja przez edukację – Na pomoc potrzebującym dzieciom w Afryce

W tak biednym afrykańskim kraju, jakim jest Uganda, gdzie ludność głównie zajmujesię rolnictwem, warunki życia ludzi są bardzo trudne. Szczególnie cierpią na tymdzieci i młodzież, którzy wskutek ubóstwa rodziców lub będąc sierotami nie mogąpójść do szkoły. Edukacja w Ugandzie na każdym szczeblu jest płatna.

Pomagając w sfinansowaniu ich nauki przyczyniamy się do ich przyszłegopowodzenia finansowego, dając szansę na wyjście z biedy. Może to być także szansądla ich młodszego rodzeństwa na skończenie szkoły. W Ugandzie bardzo często sięzdarza, iż starsze dziecko pozyskując pracę, finansuje szkoły swego młodszegorodzeństwa.

Miesięczne wsparcie w kwocie 150-200 zł jest przesyłane dla konkretnej osoby przez 1-3 lata, do ukończenia kursu zawodowego. Natomiast pomoc dziecku w projekcieadopcji na odległość powinno trwać, aż do skończenia przez dziecko kursuzawodowego, czyli gdy będzie miało około 20-22 lata.

Najczęściej w ramach „Nadziei przez Edukację” pomagamy dziewczętom-sierotom,albo pochodzącym z bardzo biednych wielodzietnych rodzin Sytuacja młodzieży,szczególnie dziewcząt, w Ugandzie jest bardzo ciężka, bowiem bardzo wielu nie staćna zapłacenie za kurs zawodowy. Spośród młodzieży, którzy kończą szkołę średniątylko 10% ma szansę na zdobycie zawodu, bo tylko niektórych na to stać. Sytuacjamłodych dziewcząt bez nadziei i perspektyw na wykształcenie jest gorsza (jeślimożna obie trudne sytuacje jakoś porównać), niż sytuacja młodszych dzieci, bo dlanich ciągle jest jeszcze czas, natomiast młoda dziewczyna, po szkole średniej, jeśli niepójdzie na kurs zawodowy, to zapewne rodzina lub krewni zmuszą ją doprzypadkowego ożenku, gdzie jest bardzo prawdopodobne, że w 50% ten „mąż” jąporzuci jak będzie w ciąży, a w 75% porzuci ją po urodzeniu dziecka.

Lub w innej opcji – dziewczyna bez przymusu małżeństwa będzie sypiać zmężczyznami za pieniądze na mydło (3 zł), bo ją na to nie stać. To jest tragiczniejsze,bo wskutek tego pojawi się dziecko, a dziewczyna zwykle i tak zostanie potem samabez pomocy ojca dziecka.

To jest koło zamknięte, dlatego w pierwszej kolejności jeśli możemy, to pomagamynastolatkom, wiedząc jakie zagrożenie niesie dla nich bycie na wsi bez perspektywkształcenia.

Możliwość zdobycia zawodu ocala większość dziewcząt przed „zmarnowaniem” sobieżycia i zatoczeniem koła nędzy oraz przyprowadzenia na świat dziecka, którenajprawdopodobniej nie będzie znało ojca.